Σήμερα, με απόφαση βρετανικού δικαστήριου, δεκάδες χιλιάδες σκλάβοι απελευθερώθηκαν από τα δεσμά της υποχρεωτικής, άμισθης εργασίας που τους είχε καταδικάσει το Υπουργείο Εργασίας της χώρας εδώ και 2 χρόνια (συντηρητικο-φιλελεύθερη διαχείριση του συστήματος).
Οι σύγχρονοι σκλάβοι είναι νεαροί άνεργοι από τους οποίους το Υπουργείο απαιτούσε να δουλεύουν χωρίς μισθό εώς και 13 εβδομάδες / 30 ώρες εβδομαδιαίως σε ιδιωτικές εταιρείες για να αποκτήσουν την απαραίτητη, για κάθε ανθρώπινο αντικείμενο καπιταλιστικής υπεραξίας, “πείρα”. Προσοχή δεν μιλούμε για τεχνική κατάρτιση – αφού οι δουλειές είναι οι παραπάνω κατάλληλες για ανειδίκευτους (1) – αλλά για πείρα εργασίας μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Δηλαδή να ξυπνάς το πρωί, να πλένεις το μυαλό σου, να πηγαίνεις στην δουλειά και εκεί να δουλεύεις 4 ώρες για σένα και 4 για το αφεντικό σου. Θέλει πρακτική για να εξοικιωθείς με την έννοια της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο – και γερό στομάχι.
Και ποιοί είναι καταλληλότεροι για να “σπάσουν” τους πρωτόβγαλτους στην αγορά εργασίας; Μα βέβαια οι μεγάλες εταιρείες της χώρας που πάντα χρειάζονται ένα στρατό από ανειδίκευτους εργαζόμενους για να στοιβάζουν προιόντα στα ράφια, να σκουπίζουν και να σφουγγαρίζουν τα πατώματα και τις τουαλέττες ή να χαριεντίζονται μόλις μπεί πελάτης στο κατάστημα. Ενώ τους ενθουσιώδεις Αβερελ τους βάζουν να τρέχουν φιλανθρωπικούς μαραθώνιους με τα χρώματα της εταιρείας.
Με το αζημίωτο φυσικά.
Οι καπιταλιστές που δέχονταν σκλάβους στις επιχειρήσεις τους δεν τους πλήρωναν κανένα μισθό, μα ούτε και κοινωνικές ασφαλίσεις ή άλλα επιδόματα. Ούτε καν το πιάτο φαί και την στέγη που ο σκλάβος ανέκαθεν εδικαιούτο, για να μην ψοφήσει, δεν έπαιρναν.
Πολλές φορές έλεγαν στους σκλάβους ότι ίσως “κανονική” δουλειά, πληρωμένη θα περιμένει τους “καλύτερους”. Αυτούς δηλαδή που θα αποκτούσαν την πείρα εργασίας γρήγορα και χωρίς πολλές ερωτήσεις ή προσκόμματα, στο τέλος της “θητείας”. Μα βέβαια οι υποσχόμενες θέσεις, όταν υπήρχαν, ήταν πολύ λιγότερες από τους σκλάβους που προσλαμβάνονταν (2). Και έτσι οι σκλάβοι συναγωνίζονταν στο γλείψιμο του εργοδότη, στο κάρφωμα των συναδέλφων, στον κοινωνικό αυτοματισμό και απείχαν από συνδικάτα και λοιπά αντιδραστικά. Αυτή η ευγενική άμιλλα δεν άφηνε ασυγκίνητους τους μισθωτούς εργαζόμενους που διαισθάνονταν ότι μπορεί οι υποσχόμενες θέσεις να ήταν οι δικές τους και έτσι ξεβρακώνονταν και αυτοί μην χάσουν την εύνοια του εργοδότη τους.
Βέβαια όσο υπάρχουν δωρεάν σκλάβοι γιατί να προσλάβει ο καπιταλιστής κανονικούς μισθωτούς; Και έτσι οι μισθωτοί εργαζόμενοι μειώνονταν καθώς επίσης και ο επίσημος αριθμός ανέργων αφού οι σκλάβοι ναι μεν έπαιρναν ανεργιακό επίδομα (54 λίρες εβδομαδιαίως = 54 μηλόπιττες μακτνόναλτς = 54 τζιζμπέργκερς μακτνόναλτς) αλλά θεωρούνταν από την κυβέρνηση “εργοδοτούμενοι”.
Α! Και όσοι από τους σκλάβους είχαν διαβάσει κανένα βιβλίο και στις 2,3 εβδομάδες κατάλαβαν ότι μυρίζει σκλαβιά το πράμα, δεν μπορούσαν να κάνουν και τίποτε. Αν προσπαθούσαν να φύγουν, τους απειλούσαν (εργοδότες και Υπουργείο) ότι θα χάσουν το ανεργιακό επίδομα για 6 μήνες εκτός και αν εκπλήρωναν την κανονική θητεία του σκλάβου, δηλαδή εώς και 13 εβδομάδες.
Οσοι τόλμησαν και παράτησαν την σκλαβιά που τους έβαλε η κυβέρνηση τους, πράγματι έχασαν το ανεργιακό τους επίδομα για 6 μήνες. Για μερικούς από αυτούς θα ήταν ίσως καλύτερα να τους κόβανε το πόδι όπως κάνανε του Κούντα Κιντέ, διάσημου σκλάβου στο βιβλίο “Ρίζες” του Αλεξ Χαίηλη.
Ο Mark Littlewood από το Institute of Economic Affairs (κωλο-αστικό θίνκ-τανκ) είπε στο BBC (PM 17:45, 12/02/2013) ότι είναι η ευκαιρία των ανέργων να δώσουν και αυτοί κάτι πίσω στην Κοινωνία (Give something back to the Community), αφού οι εταιρείες πληρώνουν ήδη πολλά λεφτά για κοινωνικές ασφαλίσεις και φορολογία. Οταν τον ρώτησαν γιατί οι εταιρείες δεν πληρώνουν τους σκλάβους, είπε ότι πολλές φορές η εργασία των ανέργων δεν αξίζει ούτε για τον κατώτερο μισθό. Αυτά για να ξέρουμε τι θα ακολουθήσει στην Ελλάδα(3).
Το σχέδιο αυτό, γνωστό ως “Workfare”, δεν είναι βρετανική πρωτοτυπία αλλά εφαρμόζεται σε πολλές χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Αυστραλία, Καναδάς) με πολλές παραλλαγές. Ομως λίγες είναι οι περιπτώσεις που τόσο κυνικά κυβέρνηση δίνει δωρεάν εργατικό δυναμικό στις ιδιωτικές εταιρείες και του πληρώνει ανεργιακό επίδομα με τα λεφτά των υπόλοιπων ασφαλισμένων. Καταφέρνοντας να συμπιέσει εργατικό κόστος και δικαιώματα και να μειώσει τον αριθμό των ανέργων την ίδια στιγμή. Διαβολικό σχέδιο.
Πρώτος χρησιμοποίησε τον όρο “Workfare” ο Νίξον όπως μας πληροφορεί η Βικιπαίδεια, ή ο ίδιος ο Φρήντμαν που του δούλευε προσθέτω εγώ. Η ιδέα δεν μπορεί παρά να έρχεται από τα Βικτωριανά Φτωχοκομεία αν όχι απευθείας από τον σκοτεινό Μεσαίωνα. Τελευταίοι απόγονοι των οποίων έκλεισαν στην Ιρλανδία μόλις το 1996. Εκεί το “franchise” το είχε η Καθολική εκκλησία, προνόμιο που είχε από το 1922 που η Ιρλανδία πήρε την ανεξαρτησία της από τους Εγγλέζους. Στα “Magdalene Laundries” έβαζαν φτωχές ή άστεγες νεαρές κοπέλλες, πολλές φορές ανήλικες και έπλεναν κολλάρα από το πρωί μέχρι το βράδυ.
ΑΧΠ
—————–
- Μάλιστα η κοπέλλα που εξαιτίας της ξεκίνησε η δικαστική διαδικασία, πτυχιούχος γεωλόγος, εξαναγκάστηκε από το Υπουργείο να αφήσει την εθελοντική εργασία που πρόσφερε σε ένα μουσείο, σχετικά με το αντικέιμενο των σπουδών της, για να στοιβάζει ράφια σε ένα κατάστημα “Poundland” (ότι πάρετε κάνει 1 λίρα).
- ας το αντιστρέψουμε αυτό: οι σκλάβοι που προσλαμβάνονταν ήταν πολλαπλάσιοι των πραγματικών θέσεων εργασίας που είχε ανάγκη η εταιρεία.
- 05.04.2013: Χαλόου το μέτρο ΗΡΘΕ στην Ελλάδα, δες εδώ. Αντε! σύντομα και στην Κύπρο.
http://www.katiousa.gr
Το προνόμιο του Φτωχού 